'Thuismoeder'

Afgelopen week was ik ineens een hele week vrij van mijn werk. Een 'normaal' mens zou denken, heerlijk. Ik niet. Ik dacht alleen maar aan hoeveel ik nog moet doen op mijn werk, dat ik nog notulen moet uitwerken, nieuwe afspraken moet plannen en aan de nog te beantwoorden mailtjes. Ik doe mijn stinkende best een balans te vinden tussen het werk en het bruisende gezinsleven. Maar wanneer ik zeven dagen vrij ben weet ik gewoon niet wat ik met mij zelf aan moet. Ik bedoel, als je van gekheid twee keer per dag een stofzuiger door het huis haalt, gaat er ergens iets mis toch?

Finn snapte er ook maar weinig van, hij was zelfs wat geïrriteerd. "Mam! Ga ik de hele week niet naar de opvang? Jammer." Waarop ik dan denk, ja hallo, ik ben ook vet gezellig. Meningen zijn hierover blijkbaar verdeeld.

Deze week heb ik mogen proeven aan hoe het is om een 'thuismoeder' te zijn.
In de ochtend deal ik met een peuter puberende Suze. Ze wil alles 'zelluf' doen. Handig zou je denken. Nou, nee hoor. Want alles wat ze 'zelluf' wil doen, kan ze nog net niet. Dat resulteert dus zeker 3 keer per dag tot een epische driftbui. Nog voordat ik Finn naar school kan brengen, heeft Suze al drie keer gepoogd haar neus aan mijn broek af te vegen. Ik zeg haar; "Suze, niet doen, deze broek wil mama morgen ook nog graag aan". "Oke, mama". Maar echt, nog geen minuut (!) later, komt ze naar mij toe en veegt ze (doelbewust, ik weet het zeker) haar neus af aan mijn broek. De broek die ik nog maar een uur aan heb. Top.

In de middagen haal ik Finn van school. Vanaf dan ben ik of een taxi, of is het een kindercrèche bij ons thuis. Gezellig hoor. Maar reken maar dat er dan voor de derde keer die dag een stofzuiger door het huis moet. Ik doe het niet, want zo rond drie uur slaat de vermoeidheid toe. Ik kijk dan nog eens op de klok en tel over hoeveel uur mijn man thuis komt. Zodra hij over de drempel stapt, ren ik gauw naar buiten. Nee, nee, grapje. Denk ik.

Ik heb deze week genoten van de kinderen. Dat ik Finn elke dag van school kan halen, dat hij vriendjes te spelen heeft. Dat Suze lekker bij mij op schoot kruipt wanneer ze bijna gaat slapen, dat ze mij zomaar een (snot) kus komt geven. Allemaal momenten die ik voor geen goud gemist zou willen hebben.
Maar, voor mij is werk ook belangrijk. Gesprekken voeren die niet over de kinderen gaan, contact met collega's, je even niet druk maken om wat er zich thuis afspeelt. Dat heb ik ook nodig, al mag dat best met iets minder werk druk. Want werken in de zorg is niet altijd even makkelijk, maar dat is een ander onderwerp, voor een andere keer.
Oh en die notulen? Die heb ik natuurlijk al lang uitgewerkt, thuis op de bank. Die mailtjes zijn ook al beantwoord. Want balans, daar ben ik super goed in.