Mama, kijk eens!

"Kijk eeeeennns, mama. Mama, kijk, kijk es". Suze heeft wat nieuws bedacht. Ze gooit haar been in de lucht en kijkt mij met een trotse blik aan. "Wauw, knap Suze. Ben je aan het gymen?". "Neehee, kijk". En  nogmaals gooit ze haar been in de lucht. Triomfantelijk loopt ze daarna naar haar poppen om ze eten te geven. Ook heel belangrijk.

Dan nog geen tien minuten later: "kijk eens mama". En wederom gooit ze haar been de lucht in. Omdat ik niet direct (binnen een halve seconde) reageer, zegt ze het nog eens 10 keer. Dit fenomeen is nu een paar dagen gaande. Heel schattig, maar ook tijd rovend. Want dit doet ze ook als we de schoenen aan moeten trekken, wanneer ze een schone luier moet, wanneer het bed tijd is of wanneer we gaan eten.

Op deze manier de aandacht eisen. Ik herken dit totaal niet bij Finn. Finn was vanaf dat hij kon lopen vaak rustig aan het spelen. Natuurlijk had hij ook zijn momenten, maar nooit in de hoedanigheid van Suze. Bij Finn ging ik tien minuten zitten totdat hij in zijn spel zat en kon ik er best even bij weglopen. Bij Suze niet. Als het moet pakt ze mijn gezicht met haar twee kleine handjes en richt ze mijn hoofd op de hare. Zo, kijken mama. Kijken hoe ik speel. En ohwee als je durft af te dwalen met je blik. Dan hoor ik vrij vlot: "kijk eens mama, mama, mama, KIJK!"

Suze heeft ook een nieuwe obsessie: 'Casper & Emma'. Een serie te zien op Netflix. En eerlijk is eerlijk, zelfs ik vind dit een leuke serie! Suze staat er mee op en gaat er mee naar bed. Het eerste wat ze zegt als ze opstaat: "Emma kijkuh?". En als dan elke ochtend het antwoord is: "Nee Suze, vanmiddag mag je even Emma kijken", daalt haar humeur naar onder het vriespunt. Soms weet ze ook niet zo goed wat ze wil. Zo wilde ze vandaag een andere serie kijken. Dus ik zet de aangewezen serie op, maar vraag eerst nog drie keer of ze het zeker weet. Ja. Ze weet het zeker. Nog geen vijf minuten verder. Nee, ze wil toch Emma kijken. Oke, prima. Ik zet Emma op. "neeeheeeee, toch niet mama". "Ja, JEMIG Suze, wat wil je?". "Emma kijken, mama". Daar achteraan zegt ze met haar liefste glimlach: "toch wel".

Dan vraag ik haar tussen de middag wat ze wil eten. Ik had krentenbollen gehaald. Omdat ik weet dat beide kinderen dit heerlijk vinden. Dus ik vroeg aan Suze of ze een krentenbol wilde. "Nee, pasta, broodje". Ik check het nog een keer af: "Dus geen krentenbol Suze?". Ze antwoord duidelijk: "Nee, pasta". Oke, ik smeer haar dus een broodje pasta.
Hoe had ik kunnen denken dat dit het juiste was om te doen? Want uiteraard toen het bordje op tafel kwam wilde ze toch een krentenbol. Op dit punt, is mijn geduld vervlogen. Tegelijk met de stoom die op dat moment uit mijn oren kwam. Ik zeg tegen Suze: "Nee, je hebt dit gekozen, dus dit eet je op". Nou drie keer raden hoe gezellig het was aan tafel.

Na de super gezellige lunch, stapt ze van haar stoel. Loopt naar het kleed, en gooit haar been in de lucht. "Kijk eens, mama!". "Wauw Suze, je bent net een ballerina!". Waarop Suze zegt: "nee, gymen!".

Jemig, wat een kind. Maar wel de mijne, daar is dan weer geen twijfel over mogelijk.