Thursday, January 18, 2018

In de houdgreep

De afgelopen vijf dagen heb ik een vrij saai leven gehad. Soms is dat heerlijk hoor, even niets doen. Maar onder 'heerlijk' vielen deze dagen niet. Want de griep heeft ons in de greep. In de houdgreep. Ik loop al dagen erbij als 'Ma Flodder'. Kwijlvlekken op mijn shirt, strepen snot op mijn mouwen. En nee, niet van mijzelf. Van de kinderen. Mijn kookkunsten en huishouden lijken op dit moment ook op die van 'Ma Flodder'. Want in ons huis kan je nu even niet van de grond eten, tenzij je de kruimels van drie dagen geleden lekker vindt.

Eerst werd Suze ziek en toen Finn. Daarna knapte Finn op en deed Suze er een paar graden koorts bij op. Wanneer ik dacht dat we bijna alles gehad hadden werd Finn weer ziek. Net één dag te vroeg naar school gegaan dus.

Nou kan ik vertellen dat mijn man en ik al dagen niet slapen door huilende kinderen. Dat ik minstens drie (mega stinkende) diarree luiers per dag verschoon en de wc zeer vaak moet schoonmaken (spetters van een bruine substantie), dat mijn hoofd aanvoelt als een tikkende tijdbom. Of dat Suze een nieuw niveau van 'niet te genieten' heeft bereikt, maar dat doe ik niet.

Ziek zijn is niet leuk. En toch zijn er een paar voordelen aan grieperige kindjes die een moederhart doet smelten. Bijvoorbeeld dat Suze de hele dag op schoot wil zitten. En vervolgens in slaap valt op mijn schoot. Dat gebeurde minstens een jaar geleden voor het laatst. Dat ze door elk laagje van mijn kleding heeft gekwijlt, neem ik voor lief.
Of Finn die tegen mij aan kruipt en zegt "ik vind je lief mama". Dat ik daarna begon te huilen van geluk, laat ik ook maar achterwegen. Verrekte hormonen.

Nu, dag zes, knappen ze beiden een beetje op. Finn wil verstoppertje spelen. Dus doen we dat. Want na vijf dagen bank hangen heb zelfs ik zin om even in beweging te komen. Gebeurt niet vaak. Na zeker drie minuten fanatiek verstoppertje spelen (verstoppen op het aanrecht, onder het kleed en in de snoep kast) en een snoepje verder, kijkt Finn mij met kleine traan ogen aan. "Wat is er Finn?". Hij trekt een pruillip, waar ik aan kan zien dat hij een millimeter verwijderd is van een huilbui van epische proportie. "Ik denk dat ik te veel mijn benen heb gebruikt mama". En daar crasht hij weer op de bank. Achteraf was misschien puzzelen een beter idee.

Ja, er zijn voordelen. Maar die wegen helaas niet op tegen de nadelen. Want het is zo zielig voor die ukkies (en voor de ouders die geen nachtrust meer hebben). Wat mij betreft mag het weer zomer worden. Nu.

2 comments:

Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...