De feestdagen. Nou, nou wat een feest dit jaar. Feest voor virussen en bacteriën, maar niet voor ons. Misschien herinnert iemand mijn laatste blog nog. Zeven dagen vrij, ik keek er zo naar uit. Maar helaas werd ik die avond ziek. En dat ben ik nooit. Behalve wanneer ik vrij ben, dan wel. Zowel eerste als tweede kerstdag was ik alles behalve fit. Één voordeel had het wel, ik kon een keer ziek zijn. Want elke moeder weet, met kinderen om je heen kan je NIET ziek zijn. Ze hebben er in ieder geval geen boodschap aan. Of alleen de mijne niet, kan ook.
De rest van de dagen zijn we redelijk doorgekomen, uiteraard kon ik die zevende dag weer aan het werk. Maar toen begon Suze. Heel rap ging het van; "niks aan het handje", naar; "oeh, dit is niet goed". Op 31 december ging ze slapen met 40 graden koorts. Het arme kind had de hele dag al bij mij op schoot gelegen en kon niet eens meer op haar benen staan. Maar ach, kinderen worden ziek, zal wel weer goed komen dacht ik. Rond een uurtje of tien werd ze wakker en was ze niet van plan weer te gaan slapen. En hoe ik dat weet? Het is Suze, die zorgt wel dat ze niet meer hoeft te slapen. Dus, ze ging mee naar beneden. Even hangen, bij mij, want papa is dan niet goed genoeg. Snap ik wel. Nee, grapje, rustig maar.
Maar toen ging ik twijfelen. Suze kreeg rode plekken. Alsof ze in de brandnetels was gevallen. Moeilijk ademen, en de blaren verschenen ook op haar lippen. Shit, gaat dit wel goed? Daar zit je dan, half elf in de avond, klaar om af te tellen naar het nieuwe jaar. Feestelijk. Nou, niet echt dus. Ik dacht, als ik nou de huisartsenpost bel, dan word ik vast gerustgesteld. Ik ben weer eens een overbezorgde moeder. Maar nee, "kom toch maar even mevrouw, tien over elf is er plek". 'Oke, tot straks" kan ik nog net uitbrengen. Want daarna begin ik te janken. Uiteraard.
Mijn vader bood aan mee te gaan. Toch fijn, zo'n vader. Want dan ben ik zelf ook weer kind blijkbaar, en heb ik mijn ouders even nodig.
En toen waren we bij de huisartsenpost, de dokter heeft Suze nagekeken, wat vragen gesteld. Conclusie: toch de vijfde, zesde of zevende ziekte (hij haalde ze zelf ook door elkaar, grappig, want hij is een dokter). Allergische reactie wellicht, maar dat kan haast niet.
Wat een sufkut voel ik mij (mag ik niet zeggen, maar dit is wel de juiste benaming). Toch die overbezorgde moeder. Zo eentje die de huisarts belt voor een kinderziekte, die gaat huilen als het even te veel wordt. De dokter zei dat het niet erg was, maar diep van binnen heeft hij ook gedacht: "sufkut". Of "overbezorgde moeder". Ik hoop dat laatste.
Om kwart voor twaalf waren we weer thuis. Net op tijd. Suze wilde direct slapen. Dus Suze in bed en Finn er uit. Want die was de hele dag al een stuiterbal. Hij vindt vuurwerk fan-tas-tisch. Hij mocht dit jaar met knalerwtjes gooien. Hoe schattig. Met een slapende Suze, een stuiterende Finn en mijn man en ik (inmiddels kunnen wij onze ogen amper open houden) hebben we afgeteld naar het nieuwe jaar.
Ik kan met zekerheid zeggen dat de feestdagen heel anders zijn dan voor ons kindertijdperk. Maar zou ik het anders willen? Nee. Behalve dan het ziek zijn. Dat mag volgend jaar achterwege gelaten worden.
Voor nu, gelukkig en gezond nieuwjaar iedereen.
No comments:
Post a Comment