Saturday, December 23, 2017

Werkende moeder/ vrouw/ vriendin/ dochter

Zeven hele dagen vrij. Heel fijn. Ik heb nu besloten ook echt vrij te zijn. Geen mailtjes checken, geen nieuwsgierige appjes naar collega's, geen telefoontjes. Gewoon vrij. Genieten van mijn gezin, de kerstdagen. Ik heb zelfs besloten aanstaande woensdag naar een yoga les te gaan (besluit is er, nu nog gaan hè. Maar doe ik heus wel, beetje vertrouwen).

De laatste tijd heb ik veel gewerkt, en dat is niet erg. Ik vind namelijk mijn werk erg leuk. Maar het is ook pittig dat te combineren met een gezin. De laatste paar weken gaat dat niet heel soepel. Ik wil veel, maar kwam er achter dat er maar 24 uur in een dag zit, en dan slaap ik ook nog graag 8 uur. Niet minder, want dan word ik een monster. Vraag maar aan de kinderen. En aan mijn man. Vroeg op staan is al helemaal niet mijn ding. Maar helaas, Finn zijn school begint om half 9. Jammer, half 10 was beter geweest. Veel beter. Ik dwaal weer eens af.

Ook zoiets, mijn concentratie. Ver te zoeken. Lekker chaotisch ook. Heb ik wel eens verteld hoe ik mijn huishouden doe? Vast niet, want ik weet dat zelf ook nog steeds niet. Vaak ik begin ik in de keuken. Ik begin het aanrecht schoon te maken, daar vind ik dan een speelgoedje, die leg ik weg in de speelgoedkist. Maar die zit overvol, misschien handig om op te ruimen, ja, dat ga ik doen. Maar ergens vind ik dan een verdwaalde sok. Dus die breng ik even naar boven. Daar kom ik achter dat de wasmand wel heel erg vol zit, dus hup, een was er in. Bij de wasmachine ligt een stapel was, die moet worden opgevouwen. Dat ook maar even doen dan. Dan kom ik lichtelijk bezweet beneden, en zie ik een smerige keuken en een half opgeruimde speelgoedkist. Kak. Goed bezig, Marloes.

Maar even terug naar het vrij zijn. Ik wil genieten, er zijn voor mijn kinderen, vakantie vieren en misschien het huishouden weer een beetje op orde brengen. Maar vooral wil ik deze dagen mezelf weer opladen.

Ik vraag mij wel eens af hoe die andere moeders dit doen. Werken en een gezin hebben. Hebben zij hier nou ook moeite mee? Of zitten zij ook stiekem chocolade te eten in de gangkast omdat het even niet gaat. Omdat de kinderen weer ruzie hebben en je tegelijkertijd een mailtje wil schrijven voor je werk. Of met een collega belt, terwijl de kinderen de snoepkast plunderen. Of Suze, die juist dan bedenkt om ALLE flapjes uit het Gonnie boekje te scheuren (waargebeurd, zie foto).

De eerste stap naar een ontspannen week is gezet, ik heb een blogje geschreven. Met hopelijk veel reacties van moeders die het herkennen. Of niet. Dan neem ik nog wat meer chocolade. Ach, wie hou ik voor de gek. Die chocolade reep ziet de zonsopgang niet.


Wednesday, December 6, 2017

Één. Groot. Feest.

Het is al een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Iets met tijd en balans en het gebrek daaraan. Daar komt nog bij dat dit een periode van het jaar is waarin de kinderen niet lopen maar stuiteren. Wanneer mijn uitgeputte lijf de bank raakt om 7 uur in de avond, ben ik zelfs te moe mijn vingers te gebruiken om te typen.

Maar, 5 december. Die lieve Sint en zijn pieten. Dat is wel een blogje waard.

Het begint allemaal met het maken van lijstjes. En voor Finn was dat dit jaar alles wat er in het speelgoedboek stond. Suze scheurde eigenlijk alleen de bladzijden in tien stukjes. Maar dat telt ook.

Maar dan moet Sint nog alles kopen. En gezien het lijstje van Finn ongeveer de waarde had van duizend euro, moesten er keuzes gemaakt worden. Eenmaal alles bij elkaar verzameld moest het ook nog ingepakt worden. Want zoals iedereen weet die het 'Sinterklaas journaal' volgt, ging dat niet helemaal goed bij de pieten dit jaar. Drie keer raden wie dat nog 4 december (iets te strakke planning) aan het doen was. Precies, niet papa, of de Sint, maar ik. Met kleine zweetdruppeltjes op mijn hoofd van pure stress.

En dan is het 5 december. Sint komt op school. Dus Finn in de stress. Alle vragen komen voorbij: "Hoe komt hij aan?", "Heeft hij kadootjes mee?", "Moet ik hem een handje geven?". En dan Suze die ongeveer elke minuut vraagt: "Sint al? Mama, Sint al? MAMA! Sint al? ". En dat om 8 uur in de ochtend. Feest.

Op school kwam Sinterklaas met de politiebus! Wat een sensatie. En Suze kreeg een handje van de piet.  Het feit dat ze het daarna nog duizend keer heeft verteld (aan iedereen die het wilde horen), geeft wel aan hoeveel indruk dat heeft gemaakt.

Een paar uur later is het eindelijk pakjes avond. Iets waar ik nog steeds kriebels van in mijn buik krijg. Lekker de hele middag/avond kadootjes uitpakken. Pepernoten eten en dan eindeloos spelen met het gekregen speelgoed. Ja, en zo loopt zo'n middag dus precies NIET.

Suze was duidelijk overprikkeld. Na het eerste kadootje (een pop) wilde ze niets anders meer uitpakken. Op alle vragen was haar antwoord "nee". En alles ging gepaard met een zeurende stem en gehuil als het niet op haar manier ging. Ook als het wel op haar manier ging trouwens. Mevrouw was gewoon niet te genieten.
Finn had binnen een klein half uurtje al zijn speelgoed uitgepakt. Hij was ontzettend blij met alles. Maar rustig uitpakken zat er niet bij. Voor Suze eindigde de avond om zes uur (ja, ja, dat is heel vroeg. Maar probeer maar eens twee uur in gehuil en mopper te zitten). Finn mocht opblijven, en daar genoot hij intens van (spelen zonder de alles slopende Suze).

Maar ach, vandaag, 6 december, zit ik op de bank een blogje te typen terwijl de kinderen spelen met hun gekregen speelgoed. Wat ik wel weer heel fijn vindt, is dat de Sint weer op de boot naar Spanje zit. De arme man zal wel uitgeput zijn.

Vanavond ga ik de kerstboom kopen. Maar daar wil ik nu nog even niet aan denken.

Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...