Een kilo snoep

"Sinte Maarteeennn, Sinte Maarteennn, koeien hebben staarten, meisjes rokjes aan, Martine aan!"
We hebben flink geoefend. Suze ook, al bleef het bij haar wat steken bij: "Maarte, Maarte, Maarte!".

Nog even één keer oefenen en dan gaan we op pad. Ik ga mee, oma mee, tante mee. We lopen samen met de kinderen van de straat. Finn vindt het nog wel spannend, die houdt niet alleen mijn hand vast maar knijpt er ook stevig in (blauwe vingers, zo hard). Want we zitten in een nieuwe fase; donker is eng, maar hij is niet bang (sure).

Nog voor Suze bij de eerste deur is, stapt ze op haar lampion en scheurt hij doormidden. Goed begin. Dus met alleen een stokje en een armoedig bungelend lampje sluit Suze achteraan. Zingen doet ze niet, lief lachen wel. Ze heeft al snel door dat ze met lief lachen ook haar snoepjes wel krijgt. Ze is de jongste, dus automatisch de langzaamste van de groep. Ze begint dan ook elke keer achter aan in de rij. Maar met wat geschuifel, een elleboog hier en een klein duwtje daar, staat ze toch elke keer vooraan wanneer het liedje afgelopen is. Daarnaast verdwijnt elk snoepje zonder papiertje snel in haar mond. Slim kind. Dat snoepen heeft ze niet van een vreemde.

Finn zingt goed mee, helemaal trots dat hij het liedje goed kent. Maar dan bedenkt de rest van de kinderen dat ze een ander liedje gaan zingen. Ik zie zijn hoofd, zijn verwarring. Er verschijnt een klein prul lipje. Om erger te voorkomen fluister ik in zijn oor: "doe maar gewoon lief lachen, en als ze straks weer Sint Maarten zingen, zing je weer mee" en ik fluister er achter aan: "je krijgt echt nog steeds wel snoepjes". En daar is zijn glimlach weer. Ook hij heeft het helemaal door. Stralende kopjes.

Ondertussen houden de moeders gepaste afstand en wordt er door elke moeder gevraagd: "heb je wel dankjewel gezegd?" En natuurlijk zeggen alle kinderen braaf: "jahaa mam!".

Eenmaal thuis worden de rugzakken omgekeerd en de buit goed bekeken. Zo veel lekkers, ze kwijlen nog net niet. Er mag nog een snoepje gegeten worden en dan naar bed. Finn checkt voor het slapen nog even wat: "Mam, niet mijn snoep opeten als ik slaap hè!". Hij zegt het met een zeer serieus gezicht. Ik beloof dus plechtig dat ik niets op eet van zijn snoep. Suze heb ik niets beloofd. Scheelt weer.

Sint Maarten lopen doen we eigenlijk maar met één doel: een kilo snoep. Oh nee, rustig, ik bedoel natuurlijk voor de blije hoofdjes van de kinderen. Ik pak nu even een stukje nougat, want dat lust Suze toch niet. Denk ik.

Waarom 30 anders is dan 29.

Nog een paar dagen, en dan word ik alweer 25 (grapje, 30) jaar. Nu denk ik echt niet dat de aftakeling hier begint (al gaat een avondje stappen mij niet meer zo goed af als 5 jaar terug). Maar 30, het klinkt zo volwassen.

Nu het bijna zover is, ga ik toch een beetje filosoferen. Terugdenkend aan toen ik net 20 was, zijn er een aantal dingen die ik dacht NOOIT leuk te vinden of zou doen (een blauwe poncho aantrekken bijvoorbeeld).
Maar zo zijn er nog wel een paar dingen die veranderd zijn de afgelopen jaren:

1.
De Primark voelt aan als een mierennest, ver-schrik-ke-lijk. Waarin ik voorheen mijn hele kleding kast bij elkaar shopte, ga ik nu liever naar een kleine, rustige winkel. Of ik shop online, op de bank, in mijn pyjama.

2.
Boodschappen doen. Super irritant! Waar ik, in het tijdperk 'kindloos', het nog heerlijk vond om boodschappen te doen, laat ik het nu liever bezorgen. Niet dat ik dat laatste doe hoor, veel te duur.

3.
Zaterdagavond op de bank hangen. Dat doen alleen mensen die geen sociaal leven hebben. Dat dacht ik tenminste. En nu, ik vind het heerlijk. Liefst in een passend outfitje (lees; huispak).

4.
Als ik in een winkel kom waar de muziek zo hard staat dat het lijkt alsof ik een discotheek binnenloop, draai ik mij meteen weer om.

5.
Ik heb mij al 4 keer ingeschreven bij een sportschool, en ook 4 keer uitgeschreven.

6.
Mijn huis is nooit meer écht netjes. En in tegenstelling tot 5 jaar terug, boeit het mij vrij weinig.

7.
'Nee' zeggen wordt steeds makkelijker. Al blijft dit denk ik voor eeuwig een leerpuntje.

8.
Mijn kast ligt vol met kleding die ik niet meer pas. Maar weggooien gaat niet gebeuren. Want wie weet pas ik er ooit nog weer in (die tijd komt niet, weet ik heus wel).

9.
Ik kijk geen zielige of enge films meer. Gezien ik zeer emotioneel flexibel ben, blijf ik de hele avond janken na een zielige film. Dus, gewoon niet doen.

10.
Dat ik zonder enige aansporing mijn tuin aanveeg. En het blad vervolgens ook nog in de container gooi. Dat deed ik vijf jaar geleden dus echt niet.

11. Ohja! En een rondje fietsen, zonder doel. Dat zou ik pas echt niet doen, hoe dom? Nu dus wel. Want de kinderen vinden het heerlijk, en fietsen is goedkoper dan naar de sportschool gaan.

Jammer vind ik wel dat de balans die ik dacht te hebben op deze leeftijd soms (vaak) nog ver te zoeken is. Dat ik nog steeds stress heb (eigenlijk steeds meer, want, die verrekte verantwoordelijkheden...) en 'perfectie' in ons gezin ver te zoeken is.

Maar wat ik wel ben is gelukkig. Gelukkig met mijn gezin, met wat we bereikt hebben.
Daarnaast heb ik ook nog eens super lieve vriendinnen. Onze regelmatige 'klets avonden' zijn de avonden waar ik naar uit kijk. Altijd wel iets te vieren (housewarming, 4,5 jaar getrouwd zijn, een nieuwe kast of gewoon, omdat we het weer nodig hebben). Allemaal dertigers bij elkaar, praten over onze kinderen, blunders, opvoedkunsten, en mannen. Allemaal even moe en gebroken van de dag. Maar met wijn kunnen we de avond aan. Of dat wij 'moekes' eens in de 6 maanden gaan 'stappen' en de hele avond dansen. Daar zijn filmpjes van, maar ik hoop dat die nooit het daglicht zien. Mijn gezicht de volgende dag is overigens ook niet voor de buitenwereld bedoeld.
En dan een ode aan die ene vriendin zonder kids, waarmee ik ook eindeloos kan kletsen, bellen als het even niet mee zit, shoppen (zonder kids, heerlijk) en lekker mee uit eten ga.

Volgens mij begint het leven pas écht als je dertig bent. Toch?