Saturday, September 30, 2017

"Man, man, man".

Suze is een kleine opdonder (heus wel liefkozend bedoelt hoor) van 1,5 jaar. En sinds kort zegt ze elk laatste woord van iedere zin na. We letten goed op wat we zeggen, we gebruiken nooit scheldwoorden, of woorden die we niet willen dat ze herhaald. Theoretisch dan hè, in de praktijk ligt het toch net wat anders.

"Kak, kak, kak!" Zo begon de middag vandaag. Suze heeft helaas dit woordje ergens opgevangen en ik vraag mij hardop af van wie ze dit nou weer heeft gehoord. En vertel haar streng dat ze dit woordje niet mag zeggen. Alsof ze mij begreep roept ze: "Mama!". "Neeee Suze, dat heb je niet van mama!" En Suze herhaald; "neeee, mama". Ze zwaait ondertussen haar vingertje wijs heen en weer.

Vanmiddag was zo'n middag dat echt alles fout gaat. Suze is 'poep' chagrijnig omdat ze wakker gemaakt moest worden toen ik haar ophaalde van de opvang. Ergens zie ik hier mezelf in haar. Want geloof mij, als je wil dat je een lang leven hebt, moet je mij ook niet (onnodig) wakker maken. Als ook maar iets niet lukt vandaag is dit genoeg om haar te laten huilen. Jammer.

Je kent het misschien wel, en ik denk (hoop) dat elke moeder van jonge kinderen het wel herkent; aan het einde van zo'n dag is mijn lontje geslonken tot microscopische grote. Dus na heel wat gemopper op ruziënde kinderen (om een stuiterbal, ja, je leest het goed, een stuiterbal), zitten ze allebei aan een andere kant van de bank. En onze bank is drie meter lang, werkt als een tierelier.
Terwijl ik in de keuken (stiekem) een stuk chocolade probeer te eten, klimt Suze van de bank. Het is duidelijk dat ze even komt controleren of ze niet wat mis loopt in de keuken. Ik kom gauw weer bij haar zitten met mijn mond vol chocolade. Op dat moment bedenkt Suze het briljante idee om op mijn kleine ronde marmeren tafel te gaan zitten. Hier is dat tafeltje uiteraard niet voor gemaakt. Dit probeer ik haar nog kenbaar te maken, maar voor ik het weet valt Suze met tafel en al naar voren. De tafel valt vol op haar hakken. Suze begint te krijsen. Ik zie meteen dat haar hakken geschaafd zijn van de tafel en roep (vrij hard): "Kak!" Suze kijkt mij door haar tranen aan en zegt mij na. Aaaah, dus toch. Ze heeft het van haar moeder.

We knuffelen, ik troost haar en we knuffelen nog een beetje. De rest van de middag en avond laat ze trots zien dat ze 'au' heeft. Bij zo'n beetje iedere stap gooit ze haar been in de lucht (ik ben jaloers op de souplesse waarmee ze dat doet) en wijst ze naar haar hak. Super cool natuurlijk.

Finn wil ook wel eens bekijken hoe de wond erbij ligt. Hij raakt hem per ongeluk (expres) aan. Suze roept kei hard: "au!" en zegt dan tegen Finn: "man, man, man." Ik schiet in de lach, ja die uitspraak heeft ze zeker van mij.

Man, man, man, wat een dag.



Tuesday, September 26, 2017

Het leed dat avondeten heet

"Mam, wat gaan we eten?" "Een ovenschotel met aardappelen, bloemkool en ham, ik denk dat je het heel lekker vindt" "Iiiieeellll, bah!"
 Zo begint zo'n beetje elke middag. Ik heb twee totaal verschillende kinderen. De karakters zijn verschillend maar ook hebben beide een verschillende kijk op het avondeten. Suze lust bijna alles en Finn bijna niets. Dat levert altijd super gezellige taferelen op aan tafel. Echt, super gezellig.

Suze kijkt mij aan. Ik zeg nog: Suze! "Niet op de grond go.."...Bam. Ze kijkt me strak aan en gooit met overtuiging een vork met (vind ik zelf) een super lekkere hap ovenschotel op de grond. Ohja, en ik krijg haar allerliefste lach erbij. Mijn verstand zegt: "dit is niet grappig, hoe leuk ze ook probeert te doen". Maar mijn hart moet heel hard lachen. Wat een klein 'pinnetje' is dit kleine mensje. Maar ik houd mijn gezicht in de plooi. Want hoe schattig het ook is, als ze dit in een restaurant doet staat het schaamrood echt wel op mijn kaken. Daar komt nog bij dat rotzooi opruimen nou niet bepaald mijn hobby is.

Ondertussen zit Finn met een hoofd aan tafel, niet te zuinig. "mama ik vind dit niet lekker, en dit niet, en dit eigenlijk ook niet". Hij wijst alles aan wat op zijn bord ligt. Daarvoor heb ik dus zeker een uur in de keuken gestaan. Top.
Vier happen moet hij eten, want hij is vier jaar. De dag na zijn vierde verjaardag vond hij dat niet zo'n grappige regel. Snap ik wel. Zijn gezicht toen, vond ik zelf wel heel grappig.

Mijn man en ik proberen ondertussen elkaar te vertellen hoe de dag is gegaan. Elke zin die we uitspreken wordt onderbroken door een "Mam? Mama? Maaahhaammmmm? Mama, ik praat tegen je hoor." En dan Suze die steeds haar vieze handen aan haar vader probeert af te smeren (ook zoiets waar ik in mijzelf heel hard om moet lachen, maar ook alleen maar omdat ik niet naast haar zit).

Aan tafel dwaal ik af in mijn gedachten. Vaag kan ik mij nog herinneren hoe leuk ik het avondeten vond voordat we kinderen hadden. Het maakte eigenlijk niet uit hoe laat we gingen eten. Ja, we aten als we trek kregen (want 'honger' mag ik niet zeggen...), we kletsen over de dag of keken een serie. Soms verlang ik terug naar die tijd. Soms hoor, want deze twee zeurende, ondeugende, grappige kinderen zou ik voor geen goud willen missen, zelfs niet tijdens het eten. Of misschien toch wel tijdens het eten...nee, ik zou ze niet willen missen.


Saturday, September 23, 2017

Balans (of gebrek aan)

Ik ben dus een moeder, maar ik ben ook een werknemer, een echtgenote, een vriendin, een dochter, een kleindochter. En ik ben ook nog Marloes. Balans vinden tussen al deze titels gaat mij de ene dag beter af dan de ander.

Terwijl ik dit schrijf probeer ik te genieten van mijn laatste vakantieavond. Ik zit (dit keer wel) met een Jillz op de bank en probeer een zeer goede documentaire te volgen (Scientology and the aftermath). Ondertussen ben ik al drie keer opnieuw begonnen. Ik probeer te luisteren maar mijn brein is met hele andere dingen bezig. Ik zit te twijfelen mijn werkmail te gaan lezen. En iedereen die werkt weet, dat wil je niet na drie weken vakantie. Want als je wil dat je vakantie in één klap over is, moet je dat doen.
In mijn hoofd bedenk ik hoeveel mailtjes er in mijn inbox zouden staan. 50, 60? Of misschien wel meer. Ik denk nog, niet doen. Niet openen... Oops, toch mijn mail geopend. 88 mailtjes. Spijt.

Er zijn mensen die werk en privé heel goed gescheiden kunnen houden. Ik niet. Dat wil niet zeggen dat ik het niet probeer hoor. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik houd van mijn werk, ik stort mij er altijd volledig in. Sinds ik mijn nieuwe baan ben begonnen heb ik nog geen dag gevonden die ik niet leuk vond. Ik wil alles voor de volle 100 procent doen.. Niet 99, nee, 100 procent. Lukt dat niet. Dan is dat kut...euuh, ik bedoel, niet zo leuk.

Daarna kijk ik naar mijn sociale agenda. Deze loopt ook alweer aardig vol. Allemaal met leuke dingen. Dagje winkelen, naar de VT Wonen beurs, een bruiloft, koffie drinken hier, koffie drinken daar. Ik kijk naar de bladzijden, ergens wil ik ook nog een avond thuis zijn, op de bank, met mijn lelijke huispak. Met een Jillz in mijn ene hand en een stuk chocolade in de andere. Hmm, dat zit er de eerste week niet in.

Van de stress krijgt ik tot overmaat van ramp ook nog een pukkel zo groot als de mount everest. Op mijn gezicht. Leuke binnenkomer op je werk, zo na de vakantie.

Één ding is mij wel duidelijk, de vakantie is voorbij. En de balans is nog ver te zoeken.

Tuesday, September 19, 2017

School is leuk! Toch?

Op de bank, benen omhoog en mijn meest lelijke huispak aan. Je weet wel, zo'n broek met gaten (maar hij zit zo lekker) en een trui van mijn man (die hij nooit meer terug krijgt). Kapot ben ik. Ik zit er nog over na te denken een Jillz voor mijzelf te pakken. Maar dat zou betekenen dat ik op moet staan. Dus nee, geen Jillz vanavond.

Vandaag ging Finn voor het eerst naar school. Hij had er super veel zin in. Al weken zijn we hem aan het voorbereiden. Dus vanmorgen met zijn nieuwe 'Cars' rugtas, zijn 'Spiderman' broodtrommel en zijn super coole 'Cars' beker (mocht hij zelf uitzoeken, en daar maakte hij gebruik van...) gaat hij zelfverzekerd naar school. Ik loop wat minder zelfverzekerd achter hem aan. Ik merk al dat ik een brok in mijn keel heb. Maar dat laat ik niet merken. Want, school is leuk!  Onderweg verteld hij aan wildvreemde mensen dat hij al 4 jaar is, en naar school gaat. En dat hij een 'Cars' rugtas heeft. Want dat is super cool.

Eenmaal op school vindt ook Finn het niet zo denderend meer. Hij klampt zich vast aan mijn been, peinst er niet over om op zijn stoeltje te gaan zitten en als de juf wat vraagt aan hem, kijkt hij snel de andere kant op. Ik voel het al aankomen. Dit gaat niet leuk worden.

En dan komt toch echt het moment van afscheid nemen. Ik zeg tegen de juf dat ik maar gauw ga, anders wordt het alleen maar erger. Ze is het met mij eens. Dus hup, Finn op schoot van de juf. Juf houd hem vast. Want deed ze dat niet, zou Finn met supersonische snelheid zich weer aan mij vast klampen. En huilen. Ja, dat huilen, dat ging door merg en been. Hij kraamt er nog een "Mamaaaaa, blijven!!" uit. Maar ik loop weg, zwaai en zeg "veel plezier". "Veel plezier"?! Laat me niet lachen.

Ik loop naar buiten met mijn man en Suze (want die waren voor morele steun ook mee). Maar ik voel de tranen opkomen. In mijzelf denk ik: Niet huilen, niet huilen, doorlopen, huilen doe ik thuis, niet omkijken. En dat laatste doe ik toch. Dom. En daar zie ik mijn kleintje op schoot van de juf. Huilend.

Ja hoor, daar komen de waterlanders. Janken. Op het schoolplein. Waar ik uiteraard niet als enige rondloop. Een moeder geeft mij een bemoedigend knikje, en ander verzekerd mij dat het straks zelfs wel lekker is dat hij naar school gaat. Nou, zo voelt dat nu niet.

Eenmaal thuis krijg ik een foto van Finn. Een blije Finn op het schoolplein, die pannenkoeken aan het bakken is van zand. En de juf verzekerde mij dat ze er zelfs eentje mocht proeven. Een last valt van mijn schouders. Hij vindt het leuk op school. Nu ik nog.


Monday, September 18, 2017

Daar gaan we dan...

Oké, daar gaan we dan. Al lang heb ik na gedacht een blog te beginnen. Je weet wel, zo'n irritante blogger die zijn leven verteld door middel van filmpjes, foto's en verhaaltjes. Iets wat iedereen doet, en ik dus nu ook. Ik ben Marloes, ook wel 'mama' of 'mmmmaaaammmaaaa' genoemd. Ik ben (bijna) 30, getrouwd en heb twee kinderen. Finn (4 jaar) en Suze (1 jaar).

Ooit, in een ver verleden heb ik eerder geblogd. Over 'fashion'. Met van die mooie foto's, perfect gestylde haren en outfits om door een ringetje te halen. Nu, pak hem beet, 5 jaar later, ziet mijn leven er echter heel anders uit. Mijn outfits bestaan nu eigenlijk alleen nog uit dingen die mij passen, shirts waar geen gaten in zitten (al draag ik nog steeds shirts met gaten hoor, als ze maar niet in het zicht zitten) en de 'net niet hippe' shirtjes die ik koop in de uitverkoop.

Hoe dat komt? Inmiddels heb ik (samen met mijn man) twee kinderen. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat ik zo'n moeder was die dagen er tussen zou hebben dat het mij niet boeit hoe ik er uit zie. Dat ik misschien zelfs wel eens vergeet mijn haar te kammen. Maar geloof mij, de kinderen zien er altijd uit om door een ringetje te halen. Want elke keer weer, als ik voor mezelf ga winkelen, kom ik terug met bergen kleding... voor de kinderen.

Goed, terug naar de reden van het bloggen. Ik wil jullie graag meenemen in mijn leven. In het 'mama' zijn. In de goede dagen en de minder goede dagen. In de overwinningen (bijvoorbeeld het overleven van een driftbui van een driftige peuter), maar ook in de minder duidelijke overwinningen (je willen opsluiten in de trapkast met een glas wijn). Maar naast het moeder zijn ben ik ook nog een vriendin, een dochter, een (een werkende) vrouw. Ergens naast het moeder zijn, maak ik daar ook nog ruimte voor in mijn leven. Hoe ik dat doe weet ik soms nog steeds niet.

Lang verhaal kort; hoi, ik ben Marloes en ik ben vanaf nu ook een blogger. Tijd zat!



Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...