Wednesday, February 5, 2020

Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en bedenk ik waarom het dit keer echt niet lukte.

Ik ben altijd een 'streber' geweest. Dit gaat bij mij samen met angst om te falen. Zo heb ik acht keer mijn 'recht' examen afgelegd omdat ik keer op keer een black out kreeg. Ik studeerde me suf, ik kon het boek dromen. De negende keer haalde ik een 8.7. Ik kon het dus heus wel.
Ik heb jaren deze frustraties niet echt meer gehad. Ik kom er nu achter dat ze eigenlijk nooit weg zijn geweest maar dat ik ze heb vermeden. Wanneer je immers geen examen doet, heb je hierover ook geen faalangst. Wanneer je niets nieuws leert, kan je ook niet bang zijn het niet te kunnen. Nu zeg ik niet dat ik nooit wat leer, maar een echte toetsing zit er niet bij.

Terug naar de pianoles: ik loop dus vast. Ik heb veel geoefend maar het komt er gewoonweg niet uit in de les. De frustratie druipt van mijn hoofd. Ik voel mijn wangen rood worden en in mijn hoofd wordt het een war boel.
Gedachten als: wat denkt hij van mij, ziet hij wel dat ik mijn best doe en ik heb echt geoefend.  Hij denkt vast dat ik het niet kan of wil en waarom lukt het hier niet maar thuis wel. En ga zo maar door.
Ik probeer rustig te blijven met hier een daar een stom grapje, maar het liefst pak ik mijn spullen en ga thuis lekker verder  oefenen. In mijn veilige bubbel waar niemand op mijn vingers kijkt.
Eenmaal thuis uit ik mijn frustratie tegen mijn man. En hij zegt: je weet zelf dat je oefent, dus wat maakt het uit wat een ander denkt? True, daar heeft hij een punt. Soms zijn die mannen toch handig voor wat perspectief hè?

Maar hoe laat je iets los, wat zo verweven is geraakt in je karakter. Daar heb ik dus geen antwoord op. Wat ik wel weet, ik ga niet opgeven.
Oh, en tips om hier mee om te gaan zijn welkom. Immers heb ik elke twee weken pianoles en zal dit niet de laatste keer zijn dat het niet lukt ;).

Mijn perfect is stuk, maar dat is oké!





Wednesday, November 6, 2019

Ik kan het heus (niet)

Jaren droom ik er al van. Elke keer als ik iemand zie die het super goed kan. Het klinkt prachtig en ziet er ook nog eens super gaaf uit. Het is een soort magie. Het straalt rust uit, heel ontspannend lijkt mij.

En dan heb ik het dus over piano spelen.

Dus, afgelopen januari heb ik een piano gekocht (lekker rigoureus). Nu ben ik op de helft dacht ik. Staat ook zo mooi in het interieur.  Oh ja, nu nog leren hoe te spelen. En geloof me, ik dacht echt niet dat het makkelijk zou worden.

Ik ging YouTube filmpjes kijken, het proberen na te spelen.

Het doel was dit:
https://youtu.be/Uffjii1hXzU
(Luister dit nummer even af, te mooi om weg te klikken!)

De realiteit was dit:
https://youtu.be/WmvgNmzzWM8

Tja, hoe kan je dan beter worden? Pianolessen. Na een zomer wachten was het dan zo ver, de eerste pianoles. Ik neem je even mee in mijn gedachten tijdens die les:

- Volgens mij ben ik zenuwachtig.
- Ja ik ben zenuwachtig.
- Mijn handen trillen, da's dus mooi onhandig.
- Wat zal hij wel niet denken? "Weer zo'n iemand die denkt, doe ik wel even"?
- Is niet zo.
- Zou hij denken dat ik een hopeloos geval ben?
- Ja die blik. Zie je, wordt niks.
- Jaweheeel, spelen nou.
- PLING. Oeh, verkeerde noot.
- Een E. Aanslaan? Ja hoor, dat kan ik (niet, waar zat ie ook alweer?!)
- Waarom wil mijn hoofd wel maar handen niet.
- Thuis ging het beter.
- PING, weeeeer de verkeerde noot.
- Aaaargggghh!

Inmiddels zijn we bij de vierde les aangekomen. Ik had een liedje ingestudeerd.  Kostte mij een week. Een week. Elke dag geoefend. Manlief slaat een zucht als ik het nummer weer inzet, en de kinderen vragen of ik misschien met koptelefoon op wil spelen. Tsss. Ze snappen mijn kunsten gewoon niet.

Maar in de les laat ik hem horen aan de docent. Trots speel ik hem (bijna) foutloos. Hij zegt: " Ja, prima. Volgende nummer".
Volgende nummer?! Ik denk; nee, nee, zo snel gaan we niet verder, meneer! Heb er een week op geoefend hoor! Maar zo zeg ik het niet, al ziet hij geloof ik wel de teleurstelling. Hij stelt voor dat ik best nog een keer het liedje mag spelen. Ik lach en zeg: " nee hoor" en ga door naar het volgende nummer. Jullie begrijpen natuurlijk wel, thuis heb ik hem nog tien keer gespeeld. Duh...

Ooh, en piano docent? Dikke kans dat je dit leest... Ik wil even zeggen, ik geef niet op hoor. Jij ook niet dan hè ;)




Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...